สืบค้นงานวิจัย
การศึกษาความต้านทานของยุงลายต่อสารเคมี
นางวาสนา สอนเพ็ง - สำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 10 จังหวัดอุบลราชธานี
ชื่อเรื่อง: การศึกษาความต้านทานของยุงลายต่อสารเคมี
ผู้แต่ง / หัวหน้าโครงการ: นางวาสนา สอนเพ็ง
บทคัดย่อ: โรคไข้เลือดออกเป็นโรคติดต่อนำโดยแมลง ที่เป็นปัญหาสำคัญทางด้านสาธารณสุขของ ประเทศไทยนับตั้งแต่พบการระบาดในประเทศในปี 2501 เป็นต้นมา สาเหตุของโรคเกิดจากเชื้อไวรัสเดงกึ่ (dengue virus) มียุงลายบ้าน, Aedes acspi Limacus เป็นพาหะนำโรคที่สำคัญและมักมีการระบาดเป็น ระยะทุก 2-3 ปี (สีวิก1, 2545) โดยมีการกระจายจากเขตเมืองไปสู่ชนบทปัจจุบันพบได้ทั่วประเทศ (กอง โรคติดต่อทั่วไป, 2535)สถานการณ์โรคไข้เลือดออกประเทศไทยในปี 2550 ตั้งแต่มกราคม - กันยายน 2550 พบผู้ป่วยแล้ว 43,987 ราย คิดเป็นอัตราป่วย 70.01 ต่อประชากรแสนคน จากรายงานการดำเนินงาน ควบคุมโรคไข้เลือดออกที่ผ่านมาพบว่า โรคไข้เลือดออกมีการขายพื้นที่การระบาดออกไปอย่างกว้างขวาง เนื่องจากการคมนาคมขนส่งที่สะดวกขึ้น และในพื้นที่รับผิดชอบของสำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ จังหวัดขอนแก่น โรค ข้เลือดออกก็นับว่าเป็นปัญหามากที่สุดอีกโรคหนึ่ง จากการราขงานสถานการณ์โรค ในภาพรวม พบว่า ในปี 2554 (ข้อมูลเดือนมกราคม-ธันวาคม) มีอัตราป่วยไข้เลือดออกสูงกว่าปี 2552 ประมาณ 4 เท่า โดขที่จังหวัดเลขมีอัตราป่วยสูงสุด คือ 145.14 ต่อประชากรแสนคน รองลงมา คือ ร้อยเอ็ด และหนองคาย คิดเป็นอัตราป่วย 77.51 และ 77.16 ต่อประชากรแสนคนตามลำดับ ซึ่งแสดงว่าโรค ไข้เลือดออกขังคงเป็นปัญหาสาธารณสุขที่สำคัญในพื้นที่ ยุงลาย Ae aegpi พาหะหลักของโรคไข้เลือดออก เป็นยุงที่มีชีวนิสัยชอบใกล้ชิดกับคน ระยะไข่ ลูกน้ำและตัวโม่ง พบได้ในภาชนะเก็บกักน้ำในครัวเรือนทั้งในบ้านและนอกบ้าน ระยะตัวเต็มวัย ชอบกัดกินเลือดคน (anthrophillic) (จิตติ, 2544) การป้องกันควบคุมโรคไข้เลือดออกให้ความสำคัญกับ มาตรการลดแหล่งเพาะพันธุ์ของลูกน้ำยุงลาย การกำจัดถูกน้ำซุงลายโดยใช้สารเคมี Temephos แต่เมื่อมีการ ระบาคเกิดขึ้นก็จำเป็นต้องกำจัดยุงตัวเต็มวัยทันทีโดยการพ่นฟัง (space spray) โดยวิธีหมอกควันหรือฝอย ละเอียด (toggingULV) เพื่อกำจัดยุงที่มีเชื้อไวรัสให้หมดไป สารเดมีกำจัดแมลงที่ใช้ส่วนมากเป็นกลุ่มไพรี ทรอยค์สังเคราะห์ ได้แก่ เดลต้ามิทริน (deltamcthrin) และไซเพอร์มิทริน (cypcrmcthrin) ผลจากการศึกษา ความไวต่อสารเคมีกำจัดแมลงโดยวิธีการทดสอบความไว (susccptibity test)ขององค์การอนามัยโลก พบว่า ยุงลายในภาคตะวันออกฉี่ยงเหนือมีความไวต่อสารเคมีเพอร์มิทริน และเดลมิทรินในระดับปาน กลางถึงต้านทานต่อสารเคมี (สมศักดิ์, 2545) จากการศึกษาของมนัสนันท์และวาสนา (2549) โดยทดสอบ ความไวของยุงลายกับกระดาบชุบสารเคมี 4 ชนิด คือ เดลต้ามิทริน 0.05% ไซฟลูทริน 0.15% เพอร์มิทริน 0.7% และ มาลาไซออน ร* ในพื้นที่ 8 จังหวัด ได้แก่ อุบลราชธานี ศรีสะเกษ ขโสธร อำนาจเจริญ มุกดาหาร กาฬสินธุ์ นครพนมและสกลนคร พบว่า พื้นที่ส่วนใหญ่ยุงลายมีความไวต่อกระดาษชุบสารเคมี
บทคัดย่อ: ไม่พบข้อมูลจากหน่วยงานต้นทาง
ภาษา (EN): th
เอกสารแนบ: http://klb.ddc.moph.go.th/dataentry/research/download/textfull/26
เผยแพร่โดย: สำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 10 จังหวัดอุบลราชธานี
คำสำคัญ: ความต้านทานของยุงลายต่อสารเคมี
เจ้าของลิขสิทธิ์: กรมควบคุมโรค
หากไม่พบเอกสารฉบับเต็ม (Full Text) โปรดติดต่อหน่วยงานเจ้าของข้อมูล

การอ้างอิง


TARR Wordcloud:
การศึกษาความต้านทานของยุงลายต่อสารเคมี
สำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 10 จังหวัดอุบลราชธานี
2555
วิธีดูแลตนเองจากเพลิงไหม้สารเคมี การติดตามตรวจสอบสารกลุ่มโพลีไซคลิกอะโรมาติกไฮโดรคาร์บอนในอากาศริมถนนโดยใช้ใบไม้ในเขตจังหวัดนนทบุรี การศึกษาความต้านทานต่อสารเคมีทีมีฟอสของลูกน้ำยุงลาย การพัฒนาแผนที่ภูมิศาสตร์การต้านทานสารฆ่าแมลงผ่านกระบวนการจำแนกการต้านทานสารฆ่าแมลงและความสัมพันธ์ของเชื้อไวรัสและยุงลายพาหะนำโรคไข้เลือดออกในราชอาณาจักรไทย: จากห้องปฏิบัติการสู่ภาคสนาม สาร 3-MCPD กับซอสถั่วเหลือง การทดสอบฤทธิ์ไล่ยุงของน้ำส้มควันไม้ต่อยุงลายบ้าน และยุงรำคาญ การศึกษาสารเคมีป้องกันโรครากเน่าของหม่อน การวิจัยการใช้สารเคมีที่เหมาะสมในการผลิตยาง การเปรียบเทียบการใช้วัสดุหรือสารเคมีให้เหมาะสม กับการเลี้ยงไหม การเปรียบเทียบการใช้วัสดุหรือสารเคมีให้เหมาะสมกับการเลี้ยงไหม
คัดลอก URL
กระทู้ของฉัน
ผลการสืบค้นทั้งหมด โพสต์     เรียงลำดับจาก