สืบค้นงานวิจัย
ความไวต่อยาต้านจุลชีพของเชื้อ Burkholderia Pseudomallei และเภสัชพลนศาสตร์ และเภสัชพลศาสตร์ของยาเซตาซิดีมใ
Cheardchai Soontornpas - มหาวิทยาลัยมหิดล
ชื่อเรื่อง: ความไวต่อยาต้านจุลชีพของเชื้อ Burkholderia Pseudomallei และเภสัชพลนศาสตร์ และเภสัชพลศาสตร์ของยาเซตาซิดีมใ
ชื่อเรื่อง (EN): In Vitro antimicrobial susceptibilities of Burkholderia Pseudomallei and pharmacokinetics and pharmacokinetics of Ceftazidime in melioidosis patients
ผู้แต่ง / หัวหน้าโครงการ (EN): Cheardchai Soontornpas
บทคัดย่อ: อันเป็นสาเหตุการตายที่พบบ่อยในชุมชนภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ยา ต้านจุลชีพที่ใช้ในการรักษาโรคนี้ ได้แก่ เซฟตาซิดีม โคไตรมอกซาโซล เซโฟเปอราโซน/ซัลแบค แทม ดอกซีซัยคลิน และซิโปรฟลอกซาซิน อย่างไรตามยังขาดข้อมูลความไวปัจจุบันของยาต้านจุล ชีพเหล่านี้ การทดสอบความไวต่อยาต้านจุลชีพของเชื้อที่แยกจากผู้ป่วยจำ นวน 119 สายพันธุ์โดย ใช้วิธีให้ยาซึมผ่านในอาหารวุ้นพบว่าเชื้อมีความไวสูงต่อยาเหล่านี้ การหาค่าความเข้มข้นตํ่าสุดที่ สามารถยับยั้งเชื้อและความเข้มข้นตํ่าสุดที่สามารถฆ่าเชื้อต่อเชื้อ 30 สายพันธุ์โดยวิธีเจือจางยาใน อาหารเหลวได้ผลการศึกษาคล้ายคลึงกัน และแสดงให้เห็นว่ายาเหล่านี้ไม่มีคุณสมบัติฆ่าเชื้อได้หมด ซึ่งสอดคล้องกับการศึกษา time-kill และยังพบว่าการใช้ยาดอกซีซัยคลินร่วมกับโคไตรมอกซาโซล จะมีการต้านฤทธิ์กัน ผลการศึกษาสรุปได้ว่าเซฟตาซิดีมยังคงใช้ได้ผลต่อเชื้อนี้ เซฟตาซิดีมเป็นยาที่นิยมใช้ในการรักษาโรคเมลิออยโดสิสชนิดรุนแรงในประเทศไทย การ ศึกษาเภสัชจลนศาสตร์และเภสัชจลนพลนศาสตร์เพื่อหาขนาดและแบบแผนการให้ยาที่เหมาะสม สำ หรับผู้ป่วยโรคเมลิออยโดสิส ทำ โดยให้ยาแก่ผู้ป่วย 3 กลุ่มๆ ละ 10 ราย ด้วยขนาดยาแตกต่างกัน 3 ขนาด (1, 1.5 และ 2 กรัม) แล้วทำ นายระดับยาที่สภาวะคงที่ภายหลังให้ยาหลายครั้งหรือภายหลัง การให้ยาทางหลอดเลือดดำ แบบต่อเนื่อง ผลการศึกษาพบว่าการให้ยาเซฟตาซิดีม 1 กรัมทุก 8 ชั่ว โมงหรือ 3 กรัมต่อวันอาจใช้ในการรักษาการติดเชื้อเมลิออยโดสิสได้ในกรณีที่ค่าความเข้มข้นตํ่า สุดที่สามารถยับยั้งเชื้อได้น้อยกว่าหรือเท่ากับ 2 ไมโครกรัมต่อลิตร อย่างไรก็ตามระดับยาในเลือด เป็น 4 เท่าของความเข้มข้นตํ่าสุดที่สามารถยับยั้งเชื้อได้อาจจะไม่เพียงพอที่กำ จัดเชื้อให้หมดไปจาก ตำ แหน่งที่ติดเชื้อ
บทคัดย่อ (EN): g/mL) might not be enough to eradicate the microorganism from the infection site
บทคัดย่อ: ไม่พบข้อมูลจากหน่วยงานต้นทาง
ภาษา (EN): th
เอกสารแนบ: http://dcms.thailis.or.th/dcms/dccheck.php?Int_code=126&RecId=301&obj_id=194
เผยแพร่โดย: มหาวิทยาลัยมหิดล
คำสำคัญ (EN): Microbial Sensitivity Tests
เจ้าของลิขสิทธิ์: มหาวิทยาลัยมหิดล
รายละเอียด: อันเป็นสาเหตุการตายที่พบบ่อยในชุมชนภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ยา ต้านจุลชีพที่ใช้ในการรักษาโรคนี้ ได้แก่ เซฟตาซิดีม โคไตรมอกซาโซล เซโฟเปอราโซน/ซัลแบค แทม ดอกซีซัยคลิน และซิโปรฟลอกซาซิน อย่างไรตามยังขาดข้อมูลความไวปัจจุบันของยาต้านจุล ชีพเหล่านี้ การทดสอบความไวต่อยาต้านจุลชีพของเชื้อที่แยกจากผู้ป่วยจำ นวน 119 สายพันธุ์โดย ใช้วิธีให้ยาซึมผ่านในอาหารวุ้นพบว่าเชื้อมีความไวสูงต่อยาเหล่านี้ การหาค่าความเข้มข้นตํ่าสุดที่ สามารถยับยั้งเชื้อและความเข้มข้นตํ่าสุดที่สามารถฆ่าเชื้อต่อเชื้อ 30 สายพันธุ์โดยวิธีเจือจางยาใน อาหารเหลวได้ผลการศึกษาคล้ายคลึงกัน และแสดงให้เห็นว่ายาเหล่านี้ไม่มีคุณสมบัติฆ่าเชื้อได้หมด ซึ่งสอดคล้องกับการศึกษา time-kill และยังพบว่าการใช้ยาดอกซีซัยคลินร่วมกับโคไตรมอกซาโซล จะมีการต้านฤทธิ์กัน ผลการศึกษาสรุปได้ว่าเซฟตาซิดีมยังคงใช้ได้ผลต่อเชื้อนี้ เซฟตาซิดีมเป็นยาที่นิยมใช้ในการรักษาโรคเมลิออยโดสิสชนิดรุนแรงในประเทศไทย การ ศึกษาเภสัชจลนศาสตร์และเภสัชจลนพลนศาสตร์เพื่อหาขนาดและแบบแผนการให้ยาที่เหมาะสม สำ หรับผู้ป่วยโรคเมลิออยโดสิส ทำ โดยให้ยาแก่ผู้ป่วย 3 กลุ่มๆ ละ 10 ราย ด้วยขนาดยาแตกต่างกัน 3 ขนาด (1, 1.5 และ 2 กรัม) แล้วทำ นายระดับยาที่สภาวะคงที่ภายหลังให้ยาหลายครั้งหรือภายหลัง การให้ยาทางหลอดเลือดดำ แบบต่อเนื่อง ผลการศึกษาพบว่าการให้ยาเซฟตาซิดีม 1 กรัมทุก 8 ชั่ว โมงหรือ 3 กรัมต่อวันอาจใช้ในการรักษาการติดเชื้อเมลิออยโดสิสได้ในกรณีที่ค่าความเข้มข้นตํ่า สุดที่สามารถยับยั้งเชื้อได้น้อยกว่าหรือเท่ากับ 2 ไมโครกรัมต่อลิตร อย่างไรก็ตามระดับยาในเลือด เป็น 4 เท่าของความเข้มข้นตํ่าสุดที่สามารถยับยั้งเชื้อได้อาจจะไม่เพียงพอที่กำ จัดเชื้อให้หมดไปจาก ตำ แหน่งที่ติดเชื้อ
หากไม่พบเอกสารฉบับเต็ม (Full Text) โปรดติดต่อหน่วยงานเจ้าของข้อมูล

การอ้างอิง


TARR Wordcloud:
ความไวต่อยาต้านจุลชีพของเชื้อ Burkholderia Pseudomallei และเภสัชพลนศาสตร์ และเภสัชพลศาสตร์ของยาเซตาซิดีมใ
Cheardchai Soontornpas
มหาวิทยาลัยมหิดล
9 กรกฎาคม 2552
ผลกระทบของปัจจัยแวดล้อมต่อความไวต่อยาต้านจุลชีพของเชื้อ burkholderia thailandensis การศึกษายีนที่มีผลต่อความรุนแรงของโรคจากข้อมูลยีโนมของเชื้อ Burkholderia Pseudomallei. การศึกษาและตรวจสอบคุณสมบัติกลุ่มยีนการสร้าง rhamnolipid ในเชื้อ Burkholderia pseudomallei การแสดงออกของยีนและโปรตีนที่หลั่งจากเชื้อ Burkholderia pseudomallei ในสภาวะเครียดจากเกลือเข้มข้นและผลกระ ลักษณะทางฟีโนไทป์ของเชื้อ Burkholderia thailandensis ก่อนและหลังจากติดเชื้อ bacteriophage ที่แยกได้จากเชื้อ Burkholder การศึกษายีน rpoS ในเชื้อแบคทีเรีย Burkholderia pseudomallei การศึกษาความสัมพันธ์ของการแสดงออกของยีน RpoS และ OxyR ของเชื้อ Burkholderia pseudomallei ภายในเม็ดเลือดขาวชนิดนิวโทรฟิลของมน อิทธิพลของอันตรกิริยาระหว่างยากับโพลิเมอร์ต่อคุณสมบัติทางเคมีกายภาพและการปลดปล่อยตัวยาจากยาเม็ดมาทริกซ์ ความหลากหลายทางพันธุ์กรรมของเอนไซม์ UDP-Glucuronosyltransferase ในการเปลี่ยนแปลงยาอะเซตามิโนเฟน ในคนไข้เบต้าธาลัสซีเมีย ฮีโมโกลบินอ ผลของรังสีอุลตร้าไวโอเลตต่อความมีชีวิตของเชื้อ Cryptosporidium oocysts ในน้ำ
คัดลอก URL
กระทู้ของฉัน
ผลการสืบค้นทั้งหมด โพสต์     เรียงลำดับจาก