สืบค้นงานวิจัย
ลักษณะความชื้น และการดูดยึดน้ำของดิน ที่มีผลต่อศักยภาพการผลิตพืช และการจัดการทรัพยากรน้ำในเขตภาคกลาง
ศุภิฌา ธนะจิตต์ - มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
ชื่อเรื่อง: ลักษณะความชื้น และการดูดยึดน้ำของดิน ที่มีผลต่อศักยภาพการผลิตพืช และการจัดการทรัพยากรน้ำในเขตภาคกลาง
ชื่อเรื่อง (EN): Soil Moisture and Water Retention Characteristics Affecting Plant Production Potential and Water Resource Management in the Central Region
บทคัดย่อ: ทำการศึกษาลักษณะความชื้นในโซนรากองุ่นต่างพันธุ์และภายใต้พืชต่างชนิดในดินที่เกิดจากหินปูนและหินควอร์ตไซต์ บริเวณสถานีวิจัยกาญจนบุรี และพื้นที่เกษตรกร ต. วังด้ง อ. เมือง จ. กาญจนบุรี เพื่อเปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงความชื้นในโซนรากองุ่นพันธุ์ต่าง ๆ และการเปลี่ยนแปลงความชื้นในดินที่ได้รับอิทธิพลจากพืชต่างชนิดที่มีความสัมพันธ์กับลักษณะดินโดยใช้เครื่องมือ Time Domain Reflectrometry ( TDR) วัดความชื้นที่ระดับความลึกต่าง ๆ ในแปลงองุ่น 6 บริเวณ พื้นที่ว่างเปล่า 1 บริเวณ แปลงมันสำปะหลังอายุ 1 เดือน แปลงมันสำปะหลังอายุ 3 เดือน แปลงอ้อยอายุ 6 เดือน แปลงป่าปลูกสะเดาอายุ 8 ปี แปลงป่าเสื่อมโทรม แปลงป่าปลูกยูคาลิปตัสอายุ 8 ปี และแปลงมันสำปะหลังอายุ 1 ปี และศึกษาสมบัติที่เกี่ยวข้องกับการกระจายความชื้นของดิน ผลการศึกษา พบว่า ดินตัวแทนของพื้นที่จำแนกได้เป็น Typic Haplustalfs, Typic Calciustert และ Ultic Paleustalf สภาพนำน้ำของดินขณะอิ่มตัวอยู่ในระดับปานกลางถึงช้ามาก ดินมีค่าความจุความชื้นสนามอยู่ในพิสัยร้อยละ 18.7-39.1 โดยปริมาตร ความชื้นที่จุดเหี่ยวถาวรอยู่ในพิสัยร้อยละ 11.6-32.3 โดยปริมาตร และมีความจุน้ำใช้ประโยชน์ได้อยู่ในพิสัยร้อยละ 6.6-11.0 โดยปริมาตร การเปลี่ยนแปลงความชื้นในบริเวณที่ทำการศึกษา พบว่า ปริมาณความชื้นที่ระดับความลึก 10-20 เซนติเมตรส่วนใหญ่มีค่าต่ำกว่าความชื้นระดับวิกฤตสำหรับการเจริญเติบโตขององุ่น (ร้อยละ 21.7 โดยปริมาตร) เนื่องจากมีการสูญเสียโดยการระเหย ขณะที่ความชื้นที่ระดับความลึก 20-40 เซนติเมตรส่วนใหญ่มีค่าสูงกว่าระดับวิกฤต (ร้อยละ 24.5-24.9 โดยปริมาตร) เฉพาะในช่วงที่มีฝนตกแต่หลังจากนั้นประมาณเดือนพฤศจิกายน-ธันวาคม ดินจะเริ่มมีปริมาณความชื้นไม่เพียงพอโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเข้าฤดูแล้งจะทำให้มีการระเหยเพิ่มขึ้น สำหรับที่ความลึก 60 และ 100 เซนติเมตรส่วนใหญ่มีค่าสูงกว่าระดับวิกฤต (ร้อยละ 25.3 โดยปริมาตร) ซึ่งพบว่า มีปริมาณน้ำเต็มความจุความชื้นทั้งในช่วงปลายฤดูฝนจนถึงช่วงกลางของฤดูแล้ง เนื่องจากเป็นชั้นดินอิ่มตัวแคพิลลารี ซึ่งเป็นชั้นดินที่อยู่ในสภาพอิ่มตัวหรือเกือบอิ่มตัวด้วยแรงดึงน้ำในช่องขนาดเล็ก แต่มีบางบริเวณที่ความลึกนี้มีปัญหาความชื้นในช่วงฤดูแล้งเพราะบริเวณนั้นพบหินมาร์ลในดิน ปริมาณความชื้นในดินระหว่างแปลงองุ่นทำไวน์ที่ระดับความลึก 10-30 เซนติเมตรมีสูงกว่าแปลงองุ่นรับประทานสด เนื่องจากผิวดินมีเศษซากวัชพืชปกคลุมหนาแน่น ขณะที่แปลงองุ่นรับประทานสดหน้าดินไม่มีสิ่งปกคลุมจึงทำให้น้ำสูญเสียออกจากดินตอนบนโดยการระเหยมากกว่าแปลงองุ่นทำไวน์ ขณะที่การกระจายความชื้นในส่วนลึกพบว่าไม่มีความแตกต่างกัน การคลุมหลังคามีผลทำให้ความชื้นที่ชั้นดินบนเปลี่ยนแปลงง่าย และมีปริมาณน้อยกว่าการไม่คลุมหลังคาที่ได้รับน้ำเพิ่มเติมจากฝนที่ตกที่มีค่าใกล้เคียงกับการสูญเสียโดยการคายระเหย ขณะที่การกระจายความชื้นในส่วนลึกพบว่ามีแนวโน้มไปในทิศทางเดียวกัน ขณะที่การให้น้ำจำนวน 20 ลิตรทุก ๆ 3 วันในแปลงทั้ง 2 แบบไม่มีผลต่อความชื้นที่ระดับความลึก 10-30 เซนติเมตร อย่างไรก็ตาม ดินที่ระดับความลึกมากกว่านี้มีความชื้นที่เป็นประโยชน์เพียงพอ สำหรับพื้นที่ปลูกพืชไร่ ป่าปลูกไม้โตเร็ว และป่าเสื่อมโทรม พบว่า ในแปลงอ้อยมีปริมาณความชื้นสูงกว่าความจุความชื้นที่จุดเหี่ยวถาวรตลอดความลึก 100 เซนติเมตรจนถึงเดือนกุมภาพันธ์ 2552 และมีแนวโน้มของปริมาณความชื้นรวมสูงกว่าแปลงปลูกพืชอื่น ๆ โดยเฉพาะในดินตอนบน ความชื้นที่ระดับความลึก 0-30 เซนติเมตรในแปลงมันสำปะหลังทั้ง 3 แปลงมีไม่เพียงพอต่อความต้องการของพืชตลอดการศึกษา ดินในแปลงป่าปลูกสะเดามีความชื้นที่ระดับความลึก 0-60 เซนติเมตรลดลงอย่างมากประมาณ 1 เดือนหลังจากที่ฝนหยุดตก แสดงให้เห็นว่า พืชมีการดูดใช้น้ำมาก และน้ำส่วนใหญ่สูญเสียไปกับการคายระเหย การเปลี่ยนแปลงความชื้นในแปลงป่าปลูกยูคาลิปตัสและแปลงป่าเสื่อมโทรมมีแนวโน้มคล้ายคลึงกัน โดยเฉพาะที่ระดับความลึก 60 เซนติเมตรลงไป คือปริมาณความชื้นค่อย ๆ ลดลงในช่วงต้นของฤดูแล้ง ส่วนใหญ่สูญเสียไปกับการเคลื่อนย้ายขึ้นมาตามท่อแคพิลลารี และการดูดใช้โดยพืช อ้อยเป็นพืชที่ช่วยรักษาความชื้นในดินได้ดีที่สุด เนื่องจาก เมื่ออายุมากทรงพุ่มจะหนาแน่น และมีเศษใบอ้อยคลุมดินค่อนข้างมาก มันสำปะหลังเป็นพืชที่ปลูกแล้วทำให้ความชื้นในดินตอนบนลดลงอย่างรวดเร็ว เนื่องจาก มีระยะปลูกค่อนข้างห่างทำให้ทรงพุ่มไม่ชิดกัน และการกำจัดวัชพืชทำให้เกิดการสูญเสียน้ำโดยการระเหยได้ง่าย แปลงไม้ยืนต้น พบว่า ดินทั้งสองมักสูญเสียความชื้นในฤดูแล้งที่ระดับความลึก 60-100 เซนติเมตรมากกว่าแปลงปลูกพืชไร่ เนื่องจาก โซนรากพืชอยู่ลึกกว่า การปลูกไม้โตเร็ว เช่น ยูคาลิปตัส และสะเดาอาจมีแนวโน้มทำให้ระดับน้ำใต้ลดต่ำลงได้ และอาจทำให้พื้นที่โดยรอบแห้งแล้ทำการศึกษาลักษณะความชื้นในโซนรากองุ่นต่างพันธุ์และภายใต้พืชต่างชนิดในดินที่เกิดจากหินปูนและหินควอร์ตไซต์ บริเวณสถานีวิจัยกาญจนบุรี และพื้นที่เกษตรกร ต. วังด้ง อ. เมือง จ. กาญจนบุรี เพื่อเปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงความชื้นในโซนรากองุ่นพันธุ์ต่าง ๆ และการเปลี่ยนแปลงความชื้นในดินที่ได้รับอิทธิพลจากพืชต่างชนิดที่มีความสัมพันธ์กับลักษณะดินโดยใช้เครื่องมือ Time Domain Reflectrometry ( TDR) วัดความชื้นที่ระดับความลึกต่าง ๆ ในแปลงองุ่น 6 บริเวณ พื้นที่ว่างเปล่า 1 บริเวณ แปลงมันสำปะหลังอายุ 1 เดือน แปลงมันสำปะหลังอายุ 3 เดือน แปลงอ้อยอายุ 6 เดือน แปลงป่าปลูกสะเดาอายุ 8 ปี แปลงป่าเสื่อมโทรม แปลงป่าปลูกยูคาลิปตัสอายุ 8 ปี และแปลงมันสำปะหลังอายุ 1 ปี และศึกษาสมบัติที่เกี่ยวข้องกับการกระจายความชื้นของดิน ผลการศึกษา พบว่า ดินตัวแทนของพื้นที่จำแนกได้เป็น Typic Haplustalfs, Typic Calciustert และ Ultic Paleustalf สภาพนำน้ำของดินขณะอิ่มตัวอยู่ในระดับปานกลางถึงช้ามาก ดินมีค่าความจุความชื้นสนามอยู่ในพิสัยร้อยละ 18.7-39.1 โดยปริมาตร ความชื้นที่จุดเหี่ยวถาวรอยู่ในพิสัยร้อยละ 11.6-32.3 โดยปริมาตร และมีความจุน้ำใช้ประโยชน์ได้อยู่ในพิสัยร้อยละ 6.6-11.0 โดยปริมาตร การเปลี่ยนแปลงความชื้นในบริเวณที่ทำการศึกษา พบว่า ปริมาณความชื้นที่ระดับความลึก 10-20 เซนติเมตรส่วนใหญ่มีค่าต่ำกว่าความชื้นระดับวิกฤตสำหรับการเจริญเติบโตขององุ่น (ร้อยละ 21.7 โดยปริมาตร) เนื่องจากมีการสูญเสียโดยการระเหย ขณะที่ความชื้นที่ระดับความลึก 20-40 เซนติเมตรส่วนใหญ่มีค่าสูงกว่าระดับวิกฤต (ร้อยละ 24.5-24.9 โดยปริมาตร) เฉพาะในช่วงที่มีฝนตกแต่หลังจากนั้นประมาณเดือนพฤศจิกายน-ธันวาคม ดินจะเริ่มมีปริมาณความชื้นไม่เพียงพอโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเข้าฤดูแล้งจะทำให้มีการระเหยเพิ่มขึ้น สำหรับที่ความลึก 60 และ 100 เซนติเมตรส่วนใหญ่มีค่าสูงกว่าระดับวิกฤต (ร้อยละ 25.3 โดยปริมาตร) ซึ่งพบว่า มีปริมาณน้ำเต็มความจุความชื้นทั้งในช่วงปลายฤดูฝนจนถึงช่วงกลางของฤดูแล้ง เนื่องจากเป็นชั้นดินอิ่มตัวแคพิลลารี ซึ่งเป็นชั้นดินที่อยู่ในสภาพอิ่มตัวหรือเกือบอิ่มตัวด้วยแรงดึงน้ำในช่องขนาดเล็ก แต่มีบางบริเวณที่ความลึกนี้มีปัญหาความชื้นในช่วงฤดูแล้งเพราะบริเวณนั้นพบหินมาร์ลในดิน ปริมาณความชื้นในดินระหว่างแปลงองุ่นทำไวน์ที่ระดับความลึก 10-30 เซนติเมตรมีสูงกว่าแปลงองุ่นรับประทานสด เนื่องจากผิวดินมีเศษซากวัชพืชปกคลุมหนาแน่น ขณะที่แปลงองุ่นรับประทานสดหน้าดินไม่มีสิ่งปกคลุมจึงทำให้น้ำสูญเสียออกจากดินตอนบนโดยการระเหยมากกว่าแปลงองุ่นทำไวน์ ขณะที่การกระจายความชื้นในส่วนลึกพบว่าไม่มีความแตกต่างกัน การคลุมหลังคามีผลทำให้ความชื้นที่ชั้นดินบนเปลี่ยนแปลงง่าย และมีปริมาณน้อยกว่าการไม่คลุมหลังคาที่ได้รับน้ำเพิ่มเติมจากฝนที่ตกที่มีค่าใกล้เคียงกับการสูญเสียโดยการคายระเหย ขณะที่การกระจายความชื้นในส่วนลึกพบว่ามีแนวโน้มไปในทิศทางเดียวกัน ขณะที่การให้น้ำจำนวน 20 ลิตรทุก ๆ 3 วันในแปลงทั้ง 2 แบบไม่มีผลต่อความชื้นที่ระดับความลึก 10-30 เซนติเมตร อย่างไรก็ตาม ดินที่ระดับความลึกมากกว่านี้มีความชื้นที่เป็นประโยชน์เพียงพอ สำหรับพื้นที่ปลูกพืชไร่ ป่าปลูกไม้โตเร็ว และป่าเสื่อมโทรม พบว่า ในแปลงอ้อยมีปริมาณความชื้นสูงกว่าความจุความชื้นที่จุดเหี่ยวถาวรตลอดความลึก 100 เซนติเมตรจนถึงเดือนกุมภาพันธ์ 2552 และมีแนวโน้มของปริมาณความชื้นรวมสูงกว่าแปลงปลูกพืชอื่น ๆ โดยเฉพาะในดินตอนบน ความชื้นที่ระดับความลึก 0-30 เซนติเมตรในแปลงมันสำปะหลังทั้ง 3 แปลงมีไม่เพียงพอต่อความต้องการของพืชตลอดการศึกษา ดินในแปลงป่าปลูกสะเดามีความชื้นที่ระดับความลึก 0-60 เซนติเมตรลดลงอย่างมากประมาณ 1 เดือนหลังจากที่ฝนหยุดตก แสดงให้เห็นว่า พืชมีการดูดใช้น้ำมาก และน้ำส่วนใหญ่สูญเสียไปกับการคายระเหย การเปลี่ยนแปลงความชื้นในแปลงป่าปลูกยูคาลิปตัสและแปลงป่าเสื่อมโทรมมีแนวโน้มคล้ายคลึงกัน โดยเฉพาะที่ระดับความลึก 60 เซนติเมตรลงไป คือปริมาณความชื้นค่อย ๆ ลดลงในช่วงต้นของฤดูแล้ง ส่วนใหญ่สูญเสียไปกับการเคลื่อนย้ายขึ้นมาตามท่อแคพิลลารี และการดูดใช้โดยพืช อ้อยเป็นพืชที่ช่วยรักษาความชื้นในดินได้ดีที่สุด เนื่องจาก เมื่ออายุมากทรงพุ่มจะหนาแน่น และมีเศษใบอ้อยคลุมดินค่อนข้างมาก มันสำปะหลังเป็นพืชที่ปลูกแล้วทำให้ความชื้นในดินตอนบนลดลงอย่างรวดเร็ว เนื่องจาก มีระยะปลูกค่อนข้างห่างทำให้ทรงพุ่มไม่ชิดกัน และการกำจัดวัชพืชทำให้เกิดการสูญเสียน้ำโดยการระเหยได้ง่าย แปลงไม้ยืนต้น พบว่า ดินทั้งสองมักสูญเสียความชื้นในฤดูแล้งที่ระดับความลึก 60-100 เซนติเมตรมากกว่าแปลงปลูกพืชไร่ เนื่องจาก โซนรากพืชอยู่ลึกกว่า การปลูกไม้โตเร็ว เช่น ยูคาลิปตัส และสะเดาอาจมีแนวโน้มทำให้ระดับน้ำใต้ลดต่ำลงได้ และอาจทำให้พื้นที่โดยรอบแห้งแล้
บทคัดย่อ (EN): A study on root zone moisture characteristic of limestone and quartzite derived soils under different grape varieties and other plants was conducted in the area of Kanchanaburi Research station and farmer fields nearby, Wandong subdistrict, Muang district, Kanchanaburi province during June 2008-March 2009. The objectives were to compare soil moisture changes within root zone of different grape varieties and other plants using TDR (Time Domain Reflectrometry) to measure volumetric moisture content at various depths and to investigate soil properties relating to soil moisture characteristic. The instrument was installed in six plots of grape plantation, bareland, one and three months old cassava plots, six months old sugarcane plot, eight years old neem plantation, degraded forest plot, eight years old eucalyptus plantation and one year old cassava plot. Result showed that soil in the area was classified as Typic Haplustalfs, Typic Calciustert and Ultic Paleustalf. The soils had moderate to very slow saturated hydraulic conductivity. Moisture content by volume at field capacity and permanent wilting point ranged between 18.7-39.1% and 11.6-32.3% respectively. The available moisture content (AWC) in this soil varied between 6.6-9.2%. Moisture characteristic of seven locations revealed that moisture contents at 10 cm depth were mostly below critical level for normal growth of grape (21.7% by volume) due to a loss by evaporation while the amount at 20-40 cm depths mostly being greater than the critical level (24.5-24.9% by volume) only during raining period. However, the moisture became insufficient because of higher rate of evaporation during drought period, roughly starting from November- December. For depths 60 and 100 cm, the moisture contents were above critical value of 25.3% by volume and it was found that the moisture was stored in pores to the maximum capacity of these two layers of the soil accounting from nearly the end of rainy season period to mid summer season. It was called capillary fringe of which all or almost all of micropores were saturated with water but there was a problem of deficient moisture in some areas where marl was present in a particular depth. Comparing moisture contents in the soil as affected by vineyard and table grapes, moisture under vineyard varieties was tentatively higher than that under table varieties at depths between 10 and 30 cm probably because the former area was quite densely covered by killed weeds which might help preserve the moisture at these depths. On the contrary, the latter area was bare thus moisture would evaporate from the soil more than the former with mulched surface. There was no difference in moisture contents at the greater depth in the areas under both varieties. Moisture contents of topsoils in the vineyard without plastic roof were rather constant and higher than that with plastic cover. It was possibly due to the amount of rain falling through soil surface being equal to the loss by evapotranspiration. Irrigation at a rate of 20 litres every three days in both no plastic roof and with plastic roof plots had no effect on increasing moisture above critical content for normal growth of grape at depths of 10 and 30 cm, nevertheless the moisture was sufficient at greater depths. In the case of field crops and fast growing tree plantation including degraded forest, the result showed that moisture deficit within depths between 0-30 cm was found in all cassava plots. Moisture content in sugarcane plot was greater than the content at permanent wilting point through the depth of 100 cm till Feb. 2009 and total moisture content in the upper part of soil profile was tentatively higher than that of other plots. The moisture content at depths between 0-60 cm under neem plantation reduced drastically one month after the last rain, indicating that this plant consumed large amount of water and most of water loss by evapotranspiration. Change of soil moisture uA study on root zone moisture characteristic of limestone and quartzite derived soils under different grape varieties and other plants was conducted in the area of Kanchanaburi Research station and farmer fields nearby, Wandong subdistrict, Muang district, Kanchanaburi province during June 2008-March 2009. The objectives were to compare soil moisture changes within root zone of different grape varieties and other plants using TDR (Time Domain Reflectrometry) to measure volumetric moisture content at various depths and to investigate soil properties relating to soil moisture characteristic. The instrument was installed in six plots of grape plantation, bareland, one and three months old cassava plots, six months old sugarcane plot, eight years old neem plantation, degraded forest plot, eight years old eucalyptus plantation and one year old cassava plot. Result showed that soil in the area was classified as Typic Haplustalfs, Typic Calciustert and Ultic Paleustalf. The soils had moderate to very slow saturated hydraulic conductivity. Moisture content by volume at field capacity and permanent wilting point ranged between 18.7-39.1% and 11.6-32.3% respectively. The available moisture content (AWC) in this soil varied between 6.6-9.2%. Moisture characteristic of seven locations revealed that moisture contents at 10 cm depth were mostly below critical level for normal growth of grape (21.7% by volume) due to a loss by evaporation while the amount at 20-40 cm depths mostly being greater than the critical level (24.5-24.9% by volume) only during raining period. However, the moisture became insufficient because of higher rate of evaporation during drought period, roughly starting from November- December. For depths 60 and 100 cm, the moisture contents were above critical value of 25.3% by volume and it was found that the moisture was stored in pores to the maximum capacity of these two layers of the soil accounting from nearly the end of rainy season period to mid summer season. It was called capillary fringe of which all or almost all of micropores were saturated with water but there was a problem of deficient moisture in some areas where marl was present in a particular depth. Comparing moisture contents in the soil as affected by vineyard and table grapes, moisture under vineyard varieties was tentatively higher than that under table varieties at depths between 10 and 30 cm probably because the former area was quite densely covered by killed weeds which might help preserve the moisture at these depths. On the contrary, the latter area was bare thus moisture would evaporate from the soil more than the former with mulched surface. There was no difference in moisture contents at the greater depth in the areas under both varieties. Moisture contents of topsoils in the vineyard without plastic roof were rather constant and higher than that with plastic cover. It was possibly due to the amount of rain falling through soil surface being equal to the loss by evapotranspiration. Irrigation at a rate of 20 litres every three days in both no plastic roof and with plastic roof plots had no effect on increasing moisture above critical content for normal growth of grape at depths of 10 and 30 cm, nevertheless the moisture was sufficient at greater depths. In the case of field crops and fast growing tree plantation including degraded forest, the result showed that moisture deficit within depths between 0-30 cm was found in all cassava plots. Moisture content in sugarcane plot was greater than the content at permanent wilting point through the depth of 100 cm till Feb. 2009 and total moisture content in the upper part of soil profile was tentatively higher than that of other plots. The moisture content at depths between 0-60 cm under neem plantation reduced drastically one month after the last rain, indicating that this plant consumed large amount of water and most of water loss by evapotranspiration. Change of soil moisture u
บทคัดย่อ: ไม่พบข้อมูลจากหน่วยงานต้นทาง
ภาษา (EN): th
เผยแพร่โดย: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
คำสำคัญ: ดินดอน
คำสำคัญ (EN): upland soil
เจ้าของลิขสิทธิ์: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ
หากไม่พบเอกสารฉบับเต็ม (Full Text) โปรดติดต่อหน่วยงานเจ้าของข้อมูล

การอ้างอิง

ศุภิฌา ธนะจิตต์. "ลักษณะความชื้น และการดูดยึดน้ำของดิน ที่มีผลต่อศักยภาพการผลิตพืช และการจัดการทรัพยากรน้ำในเขตภาคกลางSoil Moisture and Water Retention Characteristics Affecting Plant Production Potential and Water Resource Management in the Central Region". มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. 2552

ศุภิฌา ธนะจิตต์. "ลักษณะความชื้น และการดูดยึดน้ำของดิน ที่มีผลต่อศักยภาพการผลิตพืช และการจัดการทรัพยากรน้ำในเขตภาคกลางSoil Moisture and Water Retention Characteristics Affecting Plant Production Potential and Water Resource Management in the Central Region". มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. 2552. Print.



TARR Wordcloud:
ลักษณะความชื้น และการดูดยึดน้ำของดิน ที่มีผลต่อศักยภาพการผลิตพืช และการจัดการทรัพยากรน้ำในเขตภาคกลาง
ศุภิฌา ธนะจิตต์
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
30 กันยายน 2552
การประเมินประสิทธิภาพของเซนเซอร์ตรวจสอบความชื้นดินเพื่อจัดการน้ำสำหรับการปลูกพืช อิทธิพลของพืชต่างชนิดต่อลักษณะความชื้นดินในพื้นที่อับฝน จังหวัดกาญจนบุรี การประเมินประสิทธิภาพของเซนเซอร์ตรวจสอบความชื้นดินเพื่อจัดการน้ำสำหรับการปลูกพืช การศึกษาการเพิ่มศักยภาพการผลิตข้าวด้วยการจัดการน้ำ ปริมาณความต้องการน้ำ และวิธีการให้น้ำที่เหมาะสม การจัดเขตศักยภาพการผลิตข้าวภาคกลาง ความสัมพันธ์ระหว่างดิน น้ำ และพืช การจัดการดินและน้ำเพื่อเพิ่มผลผลิตอ้อยในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (ระยะที่ 2) การประเมินความสมดุลของน้ำในระบบนิเวศแหล่งต้นน้ำและแนวทางการจัดการทรัพยากรน้ำแบบมีส่วนร่วมของภาคประชาชน ภายใต้การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและภัยพิบัติจากดินถล่ม ระดับความชื้นในดินที่เหมาะสมในการให้น้ำเสริม และผลของการให้น้ำ เสริมต่อคุณภาพและผลผลิตมันสำปะหลัง ระดับความชื้นในดินที่เหมาะสมในการให้น้ำเสริม และผลของการให้น้ำเสริมต่อคุณภาพและผลผลิตมันสำปะหลัง
คัดลอก URL
กระทู้ของฉัน
ผลการสืบค้นทั้งหมด โพสต์     เรียงลำดับจาก
พัฒนาระบบโดยศูนย์ความรู้เฉพาะด้านวิศวกรรมความรู้และวิศวกรรมภาษาDeveloped by Center of Excellence for Unified Knowledge and Language Engineering
สนับสนุนโดยสำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร (องค์การมหาชน)Supported by the Agricultural Research Development Agency (Public Organization)
แบบสำรวจความพึงพอใจQuestionair