สืบค้นงานวิจัย
การศึกษาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในประเทศไทย
บำเพ็ญ เขียวหวาน - มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
ชื่อเรื่อง: การศึกษาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในประเทศไทย
ชื่อเรื่อง (EN): Study on Local Wisdom of Native Chickens Raising in Thailand
บทคัดย่อ: การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในแต่ละภูมิภาคของประเทศไทย 2) ศึกษาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในแต่ละภูมิภาคในของประเทศไทย 3)รวบรวมและจัดทำฐานข้อมูลภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมือง และ4) หาแนวทางการอนุรักษ์และพัฒนาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองตลอดจนข้อเสนอแนะในระดับปฏิบัติและระดับนโยบายในการอนุรักษ์และพัฒนาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมือง ประชากร ได้แก่ เกษตรกร เจ้าหน้าที่ภาครัฐ ตัวแทนกลุ่มอนุรักษ์และพัฒนาไก่พื้นเมือง และผู้ที่เกี่ยวข้องกับสนามชนไก่ ในภาคเหนือ กลาง ตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคใต้ การสุ่มตัวอย่างอย่างง่ายในการเลือกจังหวัดในการลงพื้นที่ศึกษาข้อมูล แล้วจึงทำการเลือกตัวอย่างแบบเจาะจงกับเกษตรกร เจ้าหน้าที่ภาครัฐ ตัวแทนกลุ่มอนุรักษ์และพัฒนาไก่พื้นเมือง และผู้ที่เกี่ยวข้องกับสนามชนไก่ โดยใช้วิธี snow ball การเก็บข้อมูลเน้นการสัมภาษณ์เชิงลึกบุคคลที่เกี่ยวข้องกับสนามชนไก่ ชมรมอนุรักษ์และพัฒนาไก่พื้นเมือง และฟาร์มเลี้ยงไก่ของเกษตรกรภูมิภาคละ 3 กลุ่ม จากนั้นจึงทำการสนทนากลุ่มและสัมมนาระดมสมองภูมิภาคละ 100 คน นำข้อมูลจากการรวบรวมข้อมูลทั้งหมดมาจำแนกเป็นหมวดหมู่และนำมาวิเคราะห์ เนื้อหา การเปรียบเทียบ การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ การศึกษาความเป็นเหตุและผล ผลการศึกษา พบว่า 1) สภาพการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในประเทศไทย มีประวัติมายาวนาน ส่วนใหญ่ผู้เลี้ยงมักได้ยินเรื่องเล่าที่มีความเกี่ยวข้องกับไก่อูหรือไก่ชน มีรูปแบบการเลี้ยงเพื่อการบริโภค จำหน่าย เป็นเกมกีฬา ความสวยงามหรือประกวด และการเลี้ยงเพื่อใช้ในพิธีกรรมและเสี่ยงทาย ผู้เลี้ยงส่วนใหญ่เป็นเกษตรกรรายย่อย ปริมาณการเลี้ยงในภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีจำนวนไก่พื้นเมืองมากที่สุด รองลงมาได้แก่ ภาคเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้ ตามลำดับ ส่วนจำนวนการเลี้ยงเฉลี่ยในแต่ละครัวเรือนในภาคกลาง ภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคใต้ เท่ากับ 38.19, 33.04, 22.02 และ 17.65 ตัวต่อครัวเรือนตามลำดับ การตลาดของไก่พื้นเมืองไทยมีทั้งตลาดภายในประเทศ และการตลาดต่างประเทศ ซึ่งมีการซื้อขายเพื่อบริโภค และการชนไก่เป็นส่วนใหญ่ 2) ภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในแต่ละภูมิภาคของประเทศไทย พบว่ามีความคล้ายคลึงกันเนื่องจากได้มีการแลกเปลี่ยนภูมิปัญญากันอย่างต่อเนื่องมาเป็นเวลานาน ซึ่งภูมิปัญญาเหล่านี้สามารถจำแนกได้เป็น 6 ด้านคือ ภูมิปัญญาด้านพันธุ์/สายพันธุ์ไก่พื้นเมือง ภูมิปัญญาด้านอาหารไก่พื้นเมือง ภูมิปัญญาด้านการจัดการสุขภาพ ภูมิปัญญาด้านการจัดการเลี้ยงไก่พื้นเมือง ภูมิปัญญาความเชื่อ/พิธีกรรมเกี่ยวกับไก่พื้นเมือง และภูมิปัญญาการฝึกไก่พื้นเมืองเพื่อกีฬาชนไก่ 3) การรวบรวมและจัดทำฐานข้อมูลภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในรูปแบบเอกสารสิ่งพิมพ์และสื่ออีเลคทรอนิค และ4) แนวทางการอนุรักษ์และพัฒนาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองและข้อเสนอแนะในการอนุรักษ์และพัฒนาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมือง ที่สำคัญคือ (1) ด้านการอนุรักษ์และพัฒนาภูมิปัญญาพันธุ์/สายพันธุ์ไก่พื้นเมือง ได้แก่ ปรับปรุงกฎระเบียบต่างๆ ให้เหมาะสมกับสภาพการณ์จริงในปัจจุบัน ให้ความสำคัญกับพันธุ์/สายพันธุ์แท้ ทุกพันธุ์/สายพันธุ์ พัฒนาพันธุ์ไก่พื้นเมืองเพื่อการค้า ส่งเสริมการใช้ภูมิปัญญาให้แพร่หลาย ส่งเสริมการรวมกลุ่มเพื่ออนุรักษ์และพัฒนา และให้ความรู้และสร้างความเข้าใจในการป้องกันโรคระบาด (2) ด้านการพัฒนาการผลิตและการตลาดไก่พื้นเมือง ได้แก่ ส่งเสริมการรวมกลุ่มเพื่อพัฒนาการผลิตและการตลาด ส่งเสริมกีฬาชนไก่ ศึกษาและสำรวจความต้องการของตลาดทั้งภายในและภายนอก และส่งเสริมให้มีการพัฒนาต่อยอดภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมือง
บทคัดย่อ (EN): This was a qualitative research with the objectives of 1) studying the situation of native chicken raising in every region of Thailand; 2) studying local intellect about native chicken raising in every region of Thailand; 3) making a database of local information about native chicken raising; and 4) identifying ways to conserve and develop local intellect on native chicken raising, and formulating policy and practice recommendations. The sample population consisted of farmers, government officials, representatives of native chicken conservation groups, and people involved in the cock fighting business in the northern, central, northeastern and southern regions. Simple random sampling was used to select provinces in each region, then a snowball purposive sampling method was used to select samples for interviews. Most of the data were collected through in-depth interviews with 3 groups of people involved in cock fighting, members of native chicken conservation/development groups and chicken farmers from each region. In each region, 100 people were invited to brainstorming seminars and focus group discussions. The data was categorized and analyzed through content analysis, comparisons, relationship analysis, and causality analysis. The results showed that: 1) Chicken raising in Thailand has a long history. Most chicken farmers had heard stories about fighting cocks. They raised them for food, for re-sale, for fighting as sport, for shows, and for use in ceremonies or fortune telling. Most of the chicken raisers were small-scale farmers. People in the Northeast raised native chickens the most, followed by people in the north, central and southern regions, in that order. The mean number of chickens per household was 38.19, 33.04, 22.02 and 17.65 in the central, northern, northeastern and southern regions, respectively. There are both domestic and international markets for native chickens and they are sold for food and for cock fighting. 2) The local intellect about raising native chickens in the 4 regions of the country was mostly the same because people had been exchanging knowledge for a long time. The local intellect covers 6 areas: breeds and breeding, feeding, health management, general chicken raising management, ceremonies and beliefs, and methods of training fighting cocks. 3) The local intellect on native chicken raising was compiled in a database and arranged for distribution as both print media and electronic media. 4)The following recommendations were made for conserving and developing local intellect on native chicken raising: (a) Rules and regulations regarding native chicken breeds and breeding should be updated to fit the current situation. More attention should be paid to all the traditional breeds and varieties and they should be developed for commercial trade. Local intellect should be disseminated, native chicken conservation groups should be promoted, and chicken farmers should be educated about how to prevent diseases and epidemics. (b) To develop marketing and production, farmers should be encouraged to join in groups, studies should be made of market demand in the domestic and international markets, and more knowledge of chicken production should be developed, building on the local intellect.
บทคัดย่อ: ไม่พบข้อมูลจากหน่วยงานต้นทาง
ภาษา (EN): th
เผยแพร่โดย: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
คำสำคัญ: ภูมิปัญญา
หากไม่พบเอกสารฉบับเต็ม (Full Text) โปรดติดต่อหน่วยงานเจ้าของข้อมูล

การอ้างอิง

บำเพ็ญ เขียวหวาน. "การศึกษาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในประเทศไทยStudy on Local Wisdom of Native Chickens Raising in Thailand". มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. 2551

บำเพ็ญ เขียวหวาน. "การศึกษาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในประเทศไทยStudy on Local Wisdom of Native Chickens Raising in Thailand". มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. 2551. Print.



TARR Wordcloud:
การศึกษาภูมิปัญญาการเลี้ยงไก่พื้นเมืองในประเทศไทย
บำเพ็ญ เขียวหวาน
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
30 กันยายน 2551
ผลของสถานที่ การศึกษา สายพันธุ์ และวัตถุประสงค์การผลิตในการเลี้ยงไก่พื้นเมืองต่อรายได้ของเกษตรกรในวังทอง เมือง บางระกำ และอำเภอพรหมพิราม จังหวัดพิษณุโลก ความต้องการรับการถ่ายทอดเทคโนโลยีองค์ความรู้ด้านการเลี้ยงไก่พื้นเมืองของเกษตรกรในพื้นที่รอบโครงการพัฒนาปลวกแดงตามพระราชดำริจังหวัดระยอง-ชลบุรี คุณภาพซาก องค์ประกอบเคมี และค่าเสถียรภาพออกซิเดชั่นของเนื้อไก่ลูกผสมพื้นเมืองของไทยกับไก่ไข่ ไก่พื้นเมืองไทย ไก่ไข่ และไก่กระทง การใช้แหนใหญ่เลี้ยงไก่พื้นเมือง ผลของเครื่องต้มยำต่อคุณภาพของเนื้อไก่พื้นเมืองไทยและผลิตภัณฑ์ต้มยำไก่พื้นเมือง ศักยภาพการผลิตไก่พื้นเมืองอินทรีย์ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย อาหารไก่พื้นเมือง การเลี้ยงไก่พื้นเมืองลูกผสมบนกรงตับ คุณภาพซากและเนื้อไก่พื้นเมืองที่เลี้ยงด้วยข้าวเปลือกงอก การปรับวิธีการเลี้ยงของเกษตรกรเพื่อยกระดับการผลิตไก่พื้นเมือง
คัดลอก URL
กระทู้ของฉัน
ผลการสืบค้นทั้งหมด โพสต์     เรียงลำดับจาก
พัฒนาระบบโดยศูนย์ความรู้เฉพาะด้านวิศวกรรมความรู้และวิศวกรรมภาษาDeveloped by Center of Excellence for Unified Knowledge and Language Engineering
สนับสนุนโดยสำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร (องค์การมหาชน)Supported by the Agricultural Research Development Agency (Public Organization)
แบบสำรวจความพึงพอใจQuestionair